|
Door Nadia Hulzebos
Als ik nog een keer hoor dat een volwassenen iets met een minderjarige heeft gedaan, voer ik een illegale actie uit. Lichte bedreiging. In een van mijn vorige artikelen had ik het over seksueel misbruik en victim-blaming. Er is nog een aspect dat ik niet heb behandeld, maar door de grootte daarvan heb ik besloten er een apart artikel over te schrijven. Namelijk de vormen die seksueel misbruik aanneemt online. Ook online zijn seksuele misdrijven helaas onvermijdbaar. Oudere mensen doen zich anders/jonger voor om zo de slachtoffers te kunnen benaderen in een ‘betrouwbaar’ jasje. Het probleem is dat slachtoffers niet kunnen controleren of deze persoon van hun leeftijd is of niet. Daar komen ze alleen maar achter als ze deze persoon fysiek ontmoeten. En dan is het vaak al te laat. Ik denk dat veel mensen dit probleem onderschatten omdat ze denken dat het hen (of hun kinderen) niet overkomt. Ze herkennen zo’n persoon wel als ze met een te maken krijgen, zeggen ze. Of ze zijn slim genoeg om niet fysiek af te spreken. Maar, veel mensen zijn er gevoeliger voor dan je denkt. Zeker als deze ‘overduidelijke’ scammers een gevoelige snaar weten te raken bij je. Zo zag ik een video over een man die jonge meiden “dieettips en work-outs” aanprees en vervolgens om foto’s van hun resultaten vroeg. Maar, zoals je al kon zien aan mijn perfect getimede aanhalingstekens, waren dit geen klinisch bewezen gezonde tips, maar enorm schadelijke schema’s vol ondervoeding en toxische beauty standards. Oftewel het kunnen tellen van je ribben. Deze online oplichters hebben genoeg tijd en geduld om je te misleiden. Met een kleine fout kunnen ze je te pakken hebben. Vooral als het slachtoffer het gevaar van hun “gesprekspartner” onderschat. Je hoort veel verhalen over rondzwervende naaktfoto’s van mensen die andere mensen in vertrouwen hebben genomen. Dit zijn vaak (ex-)verkeringen. Of mensen die gestalkt worden, stiekem gefilmd, bedreigt… Zo kan ik nog wel even doorgaan. Het punt is dat geen enkel seksueel misdrijf onderschat mag worden. Elk raar nummer dat je een appje stuurt, of elke willekeurige gebruiker die je toevoegt op social media is oplettendheid waard. Door zowel het slachtoffer als de mensen om het slachtoffer heen. Zowel de politie als de politiek. Laat niemand de onschuld afpakken van slachtoffers van seksuele misdrijven.
0 Opmerkingen
Door Nadia Hulzebos
Het is geen geheim meer dat er tegenwoordig veel slachtoffers vallen door seksueel misbruik, geweld of aanranding. Veel mensen durven zich sinds kort meer uit te spreken over hun ervaringen en hopen zo meer aandacht voor dit probleem te krijgen. Victim-blaming is de schuld/oorzaak, in dit geval seksueel misbruik, bij het slachtoffer neerleggen, in plaats van de dader terecht te stellen. Het is een van de grootste oorzaken dat veel daders niet vast komen te zitten of zelfs niet eens opgepakt worden. Soms wordt het slachtoffer gewoon niet geloofd. Dit kan komen door bijvoorbeeld de status van de dader. Maar, er is ook iets waar ik nog niet veel over hoor, terwijl ik denk dat dit ook een grote rol speelt. Misschien wel een nog grotere rol dan de verhoudingen tussen dader en slachtoffer, of de simpelheid waarmee ongewenste seksuele handelingen behandeld worden. Het feit dat in situaties waar seksuele handelingen buiten wil van het slachtoffer om gebeuren, het slachtoffer verantwoordelijk is voor het stellen van grenzen. ‘Waarom vocht je niet terug?’ ‘Waarom liep je niet weg?’ Dit is natuurlijk hartstikke krom. Je moet het slachtoffer niet leren grenzen te stellen, maar de dader. Die kan nu namelijk op iemand aflopen en alles beginnen, totdat het slachtoffer de grens aangeeft. Zoals cijfers aangeven, werkt deze manier duidelijk niet. Nog iets dat ik kwijt wil, is dat seksueel misbruik niet aan een gender vastgebonden zit. Je hoort vaak de verhalen van vrouw als slachtoffer en man als dader, maar dat is niet helemaal terecht. Je hoort inderdaad de meeste verhalen met deze verhouding, maar de rollen kunnen net zo goed omgedraaid zijn. En dan hebben we het nog niet eens over genderneutrale mensen of transgenders en alle andere mensen uit de LGBTQ+ community die dit meemaken. Maak er alsjeblieft geen gender-probleem-competitie van, maar beaam dat het een algemeen probleem is dat we met z’n allen moeten oplossen. Door Nadia Hulzebos
Het hebben van een passie: Passie: een hartstocht. Een intens verlangen naar iets. (Grapje, de eerste definitie die ik zag was de lijdensweg van Christus, maar die passie bedoelde ik niet) In een maatschappij waarin productiviteit wordt gezien als “zo snel mogelijk veel (en kwalitatief goed) werk neerzetten”, is ontspanning een luxe. Tegelijkertijd is het ook heel belangrijk om soms een stap terug te kunnen doen. Tenminste, dat vind ik. Waarschijnlijk zeggen anderen nu dat ik lui ben omdat ik mezelf niet tot een burn-out werk en liever een ding doe/afrond dan een hele hoop hooi tegelijk op mijn vork nemen. Ik bedoel, ik ontken niks, maar ik vraag me af of jij verticaler zit als ik wanneer je je limiet hebt bereikt. Veel mensen (lees: mijn familie) vragen aan mij waarom ik “mijn dromen niet ga leven” of “mijn passie niet achterna ga”. Simpel: de belangrijkste reden waarom ik zo “aarzel”, is omdat ik weet dat de realiteit mijn passie nooit goed zal doen. Ik heb dromen omdat ik soms aan de realiteit wil ontsnappen. Ik heb een passie omdat ik iets nodig heb om geluk uit te halen. Geen mens die aan mijn manier van uiting van blijdschap eisen gaat stellen of een deadline voor de duur van mijn glimlach maakt. En ik vind dat meer mensen zo moeten denken. Natuurlijk is het geweldig als je elke dag met een goed gevoel naar je werk kan omdat je de baan van je stoutste dromen hebt. Maar niet alles wat geweldig is in je leven hoeft geld op te leveren of te kosten, of gedeeld of begrepen te worden door anderen. We vergeten hoe kostbaar simpele dingen kunnen zijn, zoals de tijd nemen om een leuk boek te lezen zonder er een review over te schrijven, of om een simpel schilderij te maken zonder binnen de lijntjes te moeten blijven. Of eens een nieuw gerecht koken, zonder het te hoeven laten keuren (of vallen) door iemand anders dan jezelf. Je hebt niks aan een gespekte bankrekening als je geen tijd of energie hebt om er wat leuks mee te doen. Door Nadia Hulzebos
Al eeuwenlang zijn vrouwen belast met het zogenaamde ‘schoonheidsideaal’. Dit komt omdat vrouwen vaak gezien worden als een levend symbool voor schoonheid, warmte en verzorging (en huistaken). Soms wordt de schoonheid van een vrouw zelfs gezien als statussymbool voor een man. Maar ook op zichzelf is het uiterlijk van een vrouw bepalend voor haar invloed. In de middeleeuwen werden vrouwen opgesloten in veel te strakke korsetten en hoepeljurken waar geen stoel op voorbereid was. Tegenwoordig tellen je cup-size, de omvang van je billen en de getallen op de weegschaal hoe gelukkig je bent. En nog erger: hoe erg het leven je meezit. Maar dat is nog steeds geen garantie. Bij elk liedje dat je wilt draaien krijg je reclame voor make up en elk kledingstuk dat je ziet wordt gedragen door slanke lichamen. Merken zoals ICI Paris XL, Max Factor en Victoria’s Secret spelen een lelijk spelletje met de consument. En zelfs als je hier doorheen weet te vechten en als model op de voorpagina’s komt, wordt je nog gefotoshopt tot ‘perfectie’. Maar, pluspunt: je verdient met gewoon lopen op een podium in outfits wel meer dan een dokter die levens redt en jarenlang heeft gestudeerd. Ik ken Victoria’s geheim wel. Ze is verzonnen door een oude man die in Ohio woont. Een man die geld verdient door in te spelen op de onzekerheden van jonge meisjes en vrouwen. Alle make up, filters en meningen… Wij vrouwen hebben het echt niet nodig. Wat wij nodig hebben, zijn gelijke rechten, inkomen en politieke vertegenwoordiging. Stop daar geld en moeite in en laat ons lichaamsbeeld met rust. Door Nadia Hulzebos
Herken je de titel? Grote kans van wel. Als je dit niet herkent, wil ik graag weten welke websites en apps je gebruikt. Het zou me een hoop irritatie schelen. In de huidige tijd van reclame, waarin op veel YouTube video’s soms wel meerdere advertenties te zien zijn voordat je je video kan bekijken, is een plan opgezet door veel bedrijven. Wil je geen reclame meer bij het gebruik van je app of website? Geen probleem, wij snappen dat het natuurlijk superirritant is dat wij je doodgooien met de resultaten van ons verdienmodel. Leg anders nog wat geld voor ons neer, dan zorgen wij ervoor dat jij het niet meer hoeft te zien. Of, als je dan toch bezig bent, neem onze Premiumaanbieding! Veel mensen laten hun irritatie, of wellicht nieuwsgierigheid, de keuze maken. Maar ik ben daar iets anders in. Als ik naar die aanbiedingen kijk, denk ik eigenlijk maar een ding: ‘Krijgen zulke bedrijven niet al genoeg geld?’ YouTube is een bedrijf waar geld binnenstroomt die ik in mijn meest wilde dromen nog niet voor me zie. Het platform is ook groot geworden door de makkelijke toegang tot video’s en krijgt daar dus duidelijk genoeg geld voor. Waarom hebben ze dan nog meer geld nodig van de consumenten door ze te lokken met een Premiumversie van de app? Het komt soms ook voor dat klanten een speciale aanbieding aanschaffen, maar dat eigenlijk helemaal niet zo speciaal blijkt. Er is ooit een fitness-influencer geweest die haar klanten een gepersonaliseerd pakket aanbood op haar website met een trainingsschema. Na even vergelijken onder haar Facebookfoto, kwamen haar klanten erachter dat het helemaal niet gepersonaliseerd was en iedereen hetzelfde plan voorgeschreven kreeg. Ze moest voor de rechter verschijnen en ongeveer een miljoen betalen. Of denk aan mensen die voor bijvoorbeeld sommige games geld neerleggen, maar hun beloning of aankoop helemaal niet ontvangen. Naast het storten van onnodig extra geld voor bedrijven, kan je dus ook nog misleid worden. Waarom moeten voetballers toch zoveel geld verdienen? Kunnen energiebedrijven niet wat geld neerleggen voor de huidige energiecrisis? Topmensen van bedrijven met enorme bonussen, terwijl medewerkers onderop worden ontslagen. Is dit allemaal echt nodig? Moeten we zo met geld en mensen met/zonder geld omgaan? Misschien is het persoonlijk, maar ik hoef deze uitgespeelde vorm van kapitalisme niet. Door Nadia Hulzebos
Als ik het met mijn ouders, of iemand in het algemeen, over mijn studietwijfels heb, is er een standaard antwoord dat ze me geven: ‘Dat is heel normaal, iedereen heeft wel twijfels over hun studie.’ Of: ‘Veel mensen eindigen toch niet helemaal bij waar ze gestudeerd voor hebben.’ Al is dit natuurlijk geruststellend bedoeld, ergens zet dit mij wel aan het denken. Waarom is het normaal om studietwijfels te hebben? Kiezen dan zo veel mensen voor iets wat ze eigenlijk helemaal niet zien zitten? Het is in zekere zin ook wel lastig om te bepalen wat je later wilt gaan doen, zeker op jonge leeftijd. Helaas is dat wel hoe het nu werkt. Als leerling op de middelbare school moet jij je levenspad klaar hebben liggen. Op zo’n jonge leeftijd kan je nog niet goed inschatten wat je graag wilt doen later; je bent nog in ontwikkeling op verschillende velden. Toch wordt er zo gehamerd op de jonge generatie om een bijdrage te leveren aan de samenleving, omdat op jonge leeftijd veel dingen nog makkelijk te leren zijn. Maar je hebt niet zo veel aan de gave om te leren, als je niet zeker weet wat je wilt leren. Op het HBO in 2017-2019 stopte dan ook zo’n 37% van de studenten in het eerste jaar van hun opleiding. Nog een bijkomend probleem is de torenhoge prijzen die je te wachten staan als je gaat studeren. Veel studenten die op kamers gaan en daarmee geld moeten lenen bij de overheid, komen zo diep in de schulden. Dat is dubbel zo vervelend als je dat allemaal moet betalen voor een studie die je niet leuk vindt. Misschien weten studenten wel wat ze willen, maar is er geen bijpassende opleiding voor. Veel opleidingen zijn erg algemeen omdat er voor elke baan een connectie met de studie moet zijn. Maar wat als studenten zelf hun opleiding kunnen samenstellen? Dan kiezen ze zelf de vakken en daarmee hun leerroute binnen de gekozen opleiding. Of misschien moeten middelbare scholieren na het halen van hun diploma verplicht een tussenjaar nemen om zich te oriënteren, bijvoorbeeld met behulp van een beroepskeuzetest of een vervroegde stage. |
AuteurNadia Hulzebos (2005) is na haar afgebroken studie Journalistiek nog zoekende naar een passende opleiding. Ondanks dat de studie niet goed bij haar paste, heeft ze nog wel haar passie gehouden om te schrijven over van alles dat haarzelf en de maatschappij bezig houdt. Archives
September 2023
Categories |